Proteklih dana bila sam u (mnogim generacijama po školskim ekskurzijama prepoznatljivom) Vukovom Tršiću i selima opštine Loznica, gde sam se upoznala sa nekim od rariteta i odlikama specifičnim za ovaj kraj Srbije.
Loznica bez Tršića, Tršić bez Tronoše a sve ovo bez Vuka Stefanovića Karadžića ne može.
Ja sam se u Srbiji rodio i uzrastao i zato mi se čini da na svijetu nema ljepše zemlje od Srbije ni ljepšeg mesta od Tršića,
Vuk Stefanović Karadžić, reformator srpskog jezika, koji je 1985. godine prepoznat kao građanin sveta, UNESCO rezolucijom.
Najstarija i najmasovnija kulturna manifestacija u Srbiji je Vukov Sabor, prvi put održana 17. septembra 1933. godine sa siljem da širi prosvetiteljske ideje, neguje i čuva jezik i narodnu baštinu.
Tradicionalnu besedu na 86. Vukovom Saboru održao je Emir Kusturica. Deo njegove besede koji mi se posebno dojmio glasi: Kako vrijeme prolazi a kod mene počinje ona četvrta četvrtina i memorija igra sve veću ulogu…
Valjda me stiglo neko zrenje, svest o prolaznosti, još jača ljubav prema precima (slavnim i neslavnim)…
Pored ovog dešavanja uživala sam u prelepim pejzažima i krasotama kojima ovaj deo Zapadne Srbije obiluje.
